A NEW CHAPTER - Een enkeltje Space Mountain alsjeblieft...

Het werd weer eens tijd dat ik wat van me liet horen. Iets wat ik al veel eerder had moeten doen, maar waar ik op één of andere manier niet genoeg moed voor had. Ik weet ook niet of ik de ‘trouwe fans’ nog heb, maar het leek me toch een goed idee om mijn blog weer op te pakken. Zijn er toeschouwers, alleen maar mooi. Zijn ze er niet, dan ben ik mijn verhaal ook weer kwijt.

Alyssa en haar grote trip van negen maanden. Zo sta ik bekend bij de meesten. Echter zijn we nu al meer dan tien maanden verder en ben ik niet in Nederland. Ergens klopt dit dus niet meer. Voor jullie niet en voor mezelf niet. Zullen we het er dan maar eens over hebben?

Mijn reis is een rollercoaster geweest. Van het meemaken van de meest unieke dingen, tot aan de meest verdrietige momenten. Van het staan op het drukste kruispunt in Tokio met je breedste glimlach, tot aan het nieuws ontvangen dat je moeder longkanker heeft in stadium vier. Jullie hebben mijn geluksmomenten in Tokio nog mee gemaakt. En misschien hebben jullie ook eigenlijk alleen maar geluksmomenten meegemaakt, realiseer ik me. Heb ik daarom dan die enorme drang om het volledige boek te openen? Ja, maar ook omdat ik het jullie misschien wel ‘schuldig’ ben. Al mijn toeschouwers en supporters tijdens mijn grote reis. Mijn familie en vrienden, mensen om wie ik geef. Want wat is er immers gebeurd met al die geluksmomenten?

Na Tokio heb ik de mooiste stranden gezien in Maleisië en zou ik vervolgens terug gaan naar Bali. En toen, toen hield het op voor jullie… Het erge is zelfs dat ik mijn blog nog steeds klaar heb staan van dat moment. Dat moment dat ik Bali verliet om Johan op te halen in Bangkok. Ik moest alleen nog een dubbelcheck op spelfouten doen, maar door de hectiek heb ik het niet kunnen afmaken. De titel luidt: “Ja, ik leef nog.” Misschien kan ik dat nu weer zeggen. Ik leef nog. Alleen hoe, dat ga ik je zo goed mogelijk proberen te vertellen. Ik ben er zelf ook nog niet helemaal uit. 

Het moment waar het fout is gegaan... Of fout gegaan, ik bedoel waar de omslag zich heeft plaatsgevonden. Is er een specifiek moment geweest? Dat weet ik niet, ik denk het niet. Er is teveel gebeurd, vandaar de zogeheten rollercoaster die ik als trouwe pretparkbezoeker op z’n hoogste snelheid heb bereden. 

Na Johan weer in mijn armen te hebben gesloten met tranen van verdriet en tranen van geluk, kregen wij een telefoontje uit Nederland dat mijn moeder longkanker heeft. Mijn moeder? Ziek? Nee, dat kan niet. Die niet rokende, gezonde powervrouw? Die vrouw die nog steeds aerobic les geeft op haar 57ste, waarbij ik bescheiden achterin een hoekje ga staan? ,,Is dat je dochter, Anita?” Eh, ja geloof het of niet, deze houterige lookalike van Anita is echt haar dochter.

De superior suite van het hotel in Bangkok veranderde binnen één adem in een kluis zonder bodem. Zo klein dat ik me voelde, zo snel zakte de grond onder m’n voeten vandaan. Dat vier uur na mijn aankomst in Bangkok, vier uur nadat ik Johan eindelijk weer had gezien na 3,5 maand, zo snel kon veranderen van een blije hereniging in een regelrechte hel. En hoe ga je er dan mee om? Wat zijn de dingen die je zegt en de goede keuzes die je maakt? Ik kan het je niet vertellen… 

Nog steeds niet. Het voelde goed om toentertijd terug te gaan naar Bali, want m’n moeder zou daar nog heen komen en daar waren immers ook mijn andere vriendinnetjes nog. En natuurlijk ook het leven dat ik de anderhalve maand daarvoor, en de al eerdere drie maanden, had opgebouwd.

Eenmaal in Bali zorgde een tweede telefoontje na een aantal dagen voor een gigantische wending. ,,Je moet naar huis komen Alyssa, het is het laatste stadium.’’ En daar ging ik. Met alle liefde van mijn vrienden uit Bali in gebaren als een chocoladereep, een sarong om lekker in te snotteren en de liefste handgeschreven boodschappen in een kaart. Samen met Johan die in plaats van twee maanden, een vakantie van een week heeft gehad. En natuurlijk met Floor. Mijn vriendin, die twee extreem verdrietige mensen naar huis wilden escorteren en die ik zo dankbaar ben, wat niet eens uit te drukken valt. Mijn reis was eigenlijk nog niet afgelopen. O nee, dat was het wel. Ik moest naar huis. En natuurlijk doe je dat voor je moeder. Je allerbeste vriendin. En o, wat was het fijn om haar weer in mijn armen te kunnen sluiten. 

De vier weken dat ik in Nederland ben geweest, waren zwaar. Heel zwaar. Hoe ga je dit aan iedereen vertellen, dat je terug bent? Waarom ben je terug? Je moeder die er niet uit ziet als hoe ze er uit zag toen je vertrok. Wat is er toch allemaal gebeurd? En wat is er toch allemaal gebeurd tijdens mijn reis? Problemen met Johan die niet uitgepraat waren door alle omstandigheden. Zo anders dat m'n moeder eruit zag als eerst, zo anders was de relatie van Johan en mij van toen. Zo een moment dat je beter even als vrienden door het leven kan gaan. Pijnlijk, maar waar. En dan denken met dat verdriet er ook nog bij, de grond van mijn appartement nu ook zou instorten… Dat deed het ook. Weg moest ik… Weg… Terug naar Bali. Daar ligt mijn hart en daar ligt het al langer dan ik dacht. Misschien niet voor altijd, maar voor nu wel. Even op zoek naar mezelf, op zoek naar een manier om mijn wereldreis af te sluiten. En op zoek naar een manier om te leven met de situatie van mijn moeder.

M’n moeder beschrijft mij altijd als een stukje van haar zelf. Een stukje dat ze ook echt nog voelt in haar lichaam. Daarmee gezegd was zij degene die dan ook zei: ,,Alyssa, volg je hart. Ik ga nog wel even mee hoor. Zolang jij en ik achter elkaar staan, dan kunnen we de wereld aan. Dan maakt de rest toch niet uit, lieverd’’. Maar hoe moet ik dan omgaan met al de scheve gezichten, vroeg ik. ,,Lekker boeiend'', zei ze. ,,Wees sterk’’. En zo leer je van de beste, je grote voorbeeld.

Het is zeker niet makkelijk geweest hier de afgelopen twee maanden. Natuurlijk is het niet meer het Bali paradijs van lang leve de lol. Mensen komen, mensen gaan en jij blijft. Gelukkig is het deze keer wel mijn moeder die binnenkort komt! Nog even wachten tot half november, maar ze komt. Dat is het beste nieuws in tijden. Nee, dat is niet waar. Het beste nieuws is dat de tumoren in haar longen zijn geslonken. Beter nieuws bestaat niet. 

Naast het hebben van een freelance marketing klus voor een bikinilijn in Bali, begin ik 1 oktober als Marketeer bij Directive Communications. Een bedrijf dat zich bezig houdt met bedrijfspsychologie en o.a. events organiseert voor bedrijven om teambuilding te versterken en het beste uit je medewerkers te halen. Iets waar ik hopelijk veel positieve energie uit kan halen. Zo klinkt het wel toch? Voor hoelang precies? Ik weet het niet, maar het leven moet doorgaan. Ik hoop in ieder geval dat mijn linker hersenhelft niet te diep in coma ligt, want jeetje ik heb al een jaar niet meer gewerkt. HA! En daar gaan we…

Heel veel liefs.

A NEW CHAPTER - A ONE WAY TICKET FOR THE SPACE MOUNTAIN PLEASE...

It was about time that you guys received a sign of life from me. Something that I should have done earlier, but somehow didn’t had enough courage to do so. I don’t know if I still have the loyal fans that read my blog, but it still seems to me like a good idea to start again. If there are any spectators, nice. If there aren’t any, fine too. At least I can finally write my story down.

Alyssa who made a big trip of nine months. That's the way most of you would describe me now. However, we already passed ten months and I’m still nowhere to find in Holland. Somehow this way of knowing me, or describing me, is not correct anymore. For you guys it isn’t anymore, but for me neither. So, shall we finally talk about it?

My trip has been a rollercoaster. From experiencing the most unique things, until the most saddest moments. From standing at the busiest intersection in Tokyo with your biggest smile, until receiving the news that your mother has lung cancer in stage four. The last thing we shared with each other were my happy moments in Tokyo. In fact, I realise now that I have only been sharing happy moments with you guys. Is that maybe the reason why I want to open the whole book now? Or just because I have the feeling that I at least owe you that. You, my loyal supporters during my whole trip. My family and friends, people that I care about. Cause what exactly happened to al those happy moments I shared earlier?

After Tokyo, I have been to Malaysia, saw its nicest beaches and then my plan was to go back to Bali again. And there, there it stopped for you guys.. I even still have my blog on the desktop of my computer which I wanted to post when I left Bali to pick up Johan in Bangkok. I just needed to read it one more time to double check on my spelling, but because of all the circumstances, I never had the chance to do so. The title of that piece called: ‘’Yes, I am stil alive”. Maybe I even can use that same title again for this piece.. Yes I am still alive. But how? I will try to find the best words to describe it to you. I still have to find the right words myself.. 

The moment where everything went wrong. Went wrong is maybe not the right way to pronounce it.. I mean more like.. where did it all change? Was there a specific moment where you can put your finger on? I don’t know, I don’t think so. Too much has happened. That explains why I told you about the rollercoaster where I had been through. Yes, I have been sitting in a rollercoaster on its highest speed as a regular customer of a fun park.

After I finally had the chance to hold Johan into my arms again with tears of joy and tears of happiness, we received a phone call from The Netherlands that my mum has lung cancer. My mom? Sick? No, that’s not possible. That non smoking, healthy power woman? That woman that still gives aerobic classes at the age of 57 whose classes I join standing humble at the back of the class in the corner. ,,Is that your daughter, Anita?’’. Yes, believe it or not. That stiff, clumsy, Anita lookalike really is her daughter.

The superior suite in Bangkok changed in one breath into a safe without a bottom to stand on. How small I felt, how fast I lost my footing. That 4 hours after I arrive in Bangkok, 4 hours after I saw Johan after 3,5 months, could change from a happy reunion into a total nightmare.. And how do you live with that? How do you hold on? What are the things you say and the good decisions you make? I can’t tell you that.

I still can’t tell you that. At that point it felt good to go back to Bali. Because it was still the place my mom was about to visit in July and after all, all my friends were still there. Actually my whole life that I had been creating the last 1,5 months, and the other 3 months before, was there.

Once we were in Bali, a second phone call from Holland was the strike-through that made everything change. ,,You have to come home Alyssa. It’s the last stage where you mom is in.’’ And there I went. With all the sweet regards of my friends in the form of a chocolate bar for the long flight home, a sarong for my tears and a card handwritten with love. Together with Johan I went. Johan who had a holiday of a week instead of the planned two months. And of course Floor. My dear friend who wanted to escort two extremely sad people and who I am so thankful to for doing that. No words can describe that. My trip wasn’t done yet. Oh, well it was of course. I had to go home. Of course you go home for your mom, your best friend. Oh, and did it feel good to hold her in my arms again.

The four weeks I have spent in Holland were tough. Really tough. How are you going to explain to people that you are back? Why in godsname are you back? Your mom who looked different than before you left.. What the hell happend? And what happened during my journey? Problems with Johan which were unsolved because of the circumstances.. It was a moment of realising that it’s better to go through life as friends instead of as a couple. How painful the decision was, it was the decision that had to be made. Thinking of all this, combined with my mothers sickness, could cause a collapse in my own home now and not in the superior suite.. Yes, it happened. 

I needed to go.. Now.. Back to Bali. The place where my heart is. Maybe not forever, but yes it lies there now. I need to go there to look for myself, to look for a way to end my world trip. And to look for a way to deal with the sickness of my mom.

My mom always describes me as a piece of her own. A piece of her body which she still can feel. With that said, she was the one who said: ,,Alyssa, follow your heart. I still will be walking around for quite a while. As long as we have got each others back, we are so strong that we can rule the world. The rest doesn’t matter anymore.’’ But how do I deal with all those not understanding opinions from others, I asked her. ,,Who cares’’, she said. ..Be strong’’. And that’s the way to learn it. To learn things from your role model.

It definitely hasn’t been easy the last two months. Of course it’s not the Bali paradise anymore where you can find all the fun. People come, people go and you are staying. Luckily it’s my mom who is coming this time. I still have to wait until half of November, but she is coming! It’s the best news I heard in ages. O, no, that’s not true. The best news I received was the fact that her tumors had shrunk. Better news than that doesn’t exists. 

Besides the freelance marketing job I have to do for a clothing designer in Bali, I start as a Marketeer at Directive Communications on the first of October. It’s a company which keeps themselves busy with Industrial Psychology and organises events for teambuilding to get the best out of your employees. If that doesn’t give me positive energy, I don’t know where to look anymore! It sounds good right? For how long precisely? I don’t know. What I do know is that life needs to go on. So I hope the left part of my brain is not too deep in a coma, because jeez, I haven’t worked for almost a year already! 

HA! And there we go…

Lots of love.