Regeltje in Kangoeroeland

Je zult wel denken… Regeltje in Kangoeroeland? Het is toch Reddertjes in Kangoeroeland? Nou, ik zal het even uitleggen. Eind november, op mijn afscheidsfeestje, was ik er zo zeker van dat ik het wel zou redden allemaal tijdens mijn reis, of eigenlijk dat het me wel zou lukken alles te regelen. Zo ook in Australië, mocht ik die kant op gaan. Vandaar ‘Regeltje in Kangoeroeland’. En natuurlijk hadden die 13 wijntjes daar helemaal niks mee te maken. Ik maakte mijn vriendinnen gewoon even haarfijn duidelijk dat ik Regeltje in Kangoeroeland ben.

Gelukkig ben ik het echt. Jeetje wat was het eng om in het vliegtuig van Bali naar Melbourne te stappen. Zoals ik al eerder heb beschreven was Bali inmiddels echt mijn woonplaats geworden. Ik had een heel ritme. Dan wel echt een Balinees ritme. Alles lekker rustig aan en op z’n tijd. ‘Pelan-pelan’, zo zeggen ze dat in het Indonesisch. Toch andere luie of slome Indo’s onder ons? Zo had ik een vaste stek waar ik graag ontbeet, lunchte, m’n eten afhaalde en op het strand uren naar de zee kon staren. Ja ik weet het… Eten, eten en eten. Het komt ieder verslag weer terug. Maar wat was het leuk dat ik dit allemaal aan Johan kon laten zien. Het is maar goed geweest dat ik zelf ook snel na zijn vetrek ben vertrokken down under, want als je vriendje langskomt, valt alles weer lekker op z’n plek na een tijdje. Het afscheid was dus niet om over naar te huis te schrijven. De Titanic scene waarin Kate afscheid neemt van Leo in het water, was er werkelijk niks bij.

Maar goed, na een aantal verdrietige dagen, had ik dan toch de moeite bij elkaar geraapt om richting het vliegveld te gaan. M’n reismaatje Reja en andere vrienden die we in Bali hebben ontmoet, hadden me netjes afgeleverd bij het vliegveld en toen begon het allemaal… Eenmaal door de douane heen viel het best mee allemaal. Sterker nog, het gevoel was onbeschrijfelijk bizar. Het voelde alsof ik heel de wereld aan kon. Het is een ongelofelijk gevoel van vrijheid. Je voelt de adrenaline letterlijk door je lichaam heen gieren.  Alleen bij aankomst viel dit even vies hard tegen. 

De eerste dagen in Melbourne had ik namelijk een bank geboekt bij een meisje thuis. Een bank geboekt? Ja, ik sliep op de bank bij iemand thuis. Wat een gekke, maar leuke ervaring was, maar alleen dan zit je daar in je uppie in een studio in Melbourne. En dan? Ja, dan denk je even: ,,Wat ben ik in godsnaam aan het doen en waar ben ik godsnaam aan begonnen’’? Gelukkig was dit van korte duur en had het meisje heel veel tips waar ik lekker mee aan de slag kon. Zo begon mijn Melbourne avontuur op het strand - op 10 minuten loopafstand van de studio - met m’n dikke vriend. Ja, de Lonely Planet van Australië is de dikste jongen uit de collectie geloof ik. Jeetje wat een apparaat.

Deze eerste uren waren heerlijk, zelfs toen de straaljagershow van de Grand Prix door mijn relaxte mood, en later ook door de studio, heen scheurden. Het zorgde in ieder geval wel voor die ‘echte’ realitycheck. En gelukkig zijn er ook die Australiërs die echt mega vriendelijk zijn. Die “Hey, how are you’’ openingszin, waarbij je altijd twijfelt wat je nou terug moet zeggen? Nou die kun je gerust beantwoorden hier. Met een backpack op je rug, ben ik door de leukste mensen aangesproken of ik ergens hulp mee nodig had. En nee, ik zag er niet uit als een verloren Aziatisch katje. Gewoon kerngezond met een kaart in m’n hand. 

Na twee dagen vertrok ik naar een hostel in het wijkje Fitzroy, op aanraden van mijn verlaten reismaatje Reja die al eerder in Australië is geweest. Na m’n tas gedropt te hebben, ben ik meteen naar het centrum gegaan om een Free Walking Tour te doen, ook op aanraden van haar. Hoe leuk was dat! Het is eigenlijk een Pay What You Want concept. Dat houdt in dat je de tourguide aan het einde van de rit iets geeft en dit bedrag mag jij zelf bepalen. Het bedrag hoort eigenlijk het bedrag te zijn die aanduidt hoeveel jij de tour waard vond, maar wat wil je… Ik ben aan het backpacken. Door Australië ook echt! De tour was dus zeg maar veeeeeeel meer waard dan ik had gegeven.

Gedurende de tour heb ik twee jongens ontmoet, waarmee ik de rest van mijn Melbourne week heb doorgebracht. Ook hebben we een Pay What You Want restaurantje bezocht (Smart thinking! Again yep! Ik zei het toch ‘Regeltje in Kangoeroeland’.), zijn we naar een open air cinema geweest en hebben we in de tofste cafeetjes gegeten en gedronken. Melbourne had net zo goed in Europa kunnen liggen. Zoveel diversiteit, leuke, alternatieve wijkjes en prachtige stadstuinen. De liefde die veel vrienden van mij voor deze stad hebben, snap ik nu helemaal. 

Om het echte Australië te leren kennen, ben ik mee op een tour gegaan over de Great Ocean Road. Wat was dat gaaf! De koala’s, kangoeroe’s (yep, that’s me again) en slangen zijn er echt ja! En jeetje wat een landschappen. Het is een soort Engels Amerikaanse mix. In ieder geval in deze provincie Victoria zag het er zo uit. Alleen toch kon ik het niet laten om vanaf dit plaatsje rustig met de bus omhoog te gaan richting Sydney. Om vervolgens na weer een week verder richting de Gold Coast te gaan etc, etc. Nee… hallo! Als je een vriendin hebt die al bijna twee jaar in de Gold Coast woont, vlieg je daar toch gelijk heen! Jeetje wat was het een geweldig aankomst. Komt ze aanrijden in haar rode, kleine auto’ tje. Helemaal mega en wat een ontlading. Ik voel me werkelijk vereerd dat ik de eerste ben die ze rondleidt in haar ‘hometown’. Ze is ook zo creatief, dat ze al een hele kalender vol activiteiten heeft gemaakt. Iedereen had hier de bustour voor geskipt! Jullie horen weer van me als ik niet ben opgegeten door krokodillen… Voor nu, cheers!